Inleiding.
De omstandigheden en gebeurtenissen in de wereld dwingen de mensen om op zoek te gaan naar antwoorden op de fundamentele levensvragen: “Wie ben ik?”, “Wat doe ik hier?” En: “Waar ga ik naar toe?” Dit soort vragen komen vaak vanuit de onderste lagen van het bewustzijn tevoorschijn om de mens wakker (= bewust) te maken dat de matrix, het scheppingsgebied of universum van de Wereldbouwer, niet zijn Thuis is.

De levensopdracht van de mens
Jezus Christus verscheen op het psychologisch juiste moment op aarde om op die levensvragen het antwoord te geven en te zijn, wie de mens is en wat zijn doel is op aarde, namelijk de weg gaan, terug naar Huis. Dat het Koninkrijk der Hemelen het ware Thuis is van de mensen laat Jezus zien in de gelijkenis van de verloren zoon.

“Vervolgens zei Jezus: ‘Iemand had twee zonen. De jongste van hen zei tegen zijn vader: “Vader, geef mij het deel van uw bezit waarop ik recht heb.” De vader verdeelde zijn vermogen onder hen. Na enkele dagen verzilverde de jongste zoon zijn bezit en reisde af naar een ver land, waar hij een losbandig leven leidde en zijn vermogen verkwistte”.

De aarde is slechts een tijdelijke verblijfplaats
Het verre land in deze gelijkenis is de geschapen wereld van de Wereldbouwer. De jongste zoon verliet zijn ouderlijk huis en verloor zich in de dialectische materie wereld, waar hij in de wisselingen van tegenstellingen zijn vermogen kwijtraakte, te beginnen bij de scheiding van de geslachten. Hij was niet langer een androgyn eeuwigheidswezen. De demiurg dekte zijn Godsbewustzijn toe zodat hij meer oog kreeg voor de nieuw geschapen wereld om zich heen.

De gelijkenis vertelt verder: “Toen hij alles had uitgegeven, werd dat land getroffen door een zware hongersnood, en begon hij gebrek te lijden. Hij vroeg om werk bij een van de inwoners van dat land, die hem op het veld zijn varkens liet hoeden. Hij had graag zijn maag willen vullen met de peulen die de varkens te eten kregen, maar niemand gaf ze hem”.

Het Boek Genesis vertelt over deze jongste zoon, die zijn Thuis verlaat om ervaring op te doen in het verre land, dat is de wereld waar de demiurg de scepter zwaait. De demiurg is de Bouwer van de wereld om de jongste zoon de mogelijkheid te bieden om ervaring op te doen en kennis te verkrijgen over de dualistische wereld en haar schepper.

De wereld en haar god
De materiewereld van de demiurg wordt in het Boek Genesis de boom der kennis van goed en kwaad genoemd. Het is een wereld van tegenstellingen, waar goed en kwaad, licht en donker, positief en negatief, koud en warm, mannelijk en vrouwelijk, liefde en haat, enz. enz. elkaar voortdurend afwisselen.

De mens, is een kopie van zijn god – geschapen naar zijn beeld en gelijkenis – waar je beide tegenstellingen eveneens in zijn menselijke aard (= karakter) tegenkomt. Het bestaan van toestanden als goed en kwaad, hemel en hel, is inherent aan de matrix en zijn god. Ook de mens bezit eigenschappen van genade en woede, gerechtigheid en wreedheid.

De geestvonk is echter niet van deze wereld; het is de kern van de goddelijke mens, die na talrijke reïncarnaties tot bezinning komt, zoals we dit kunnen lezen in de volgende verzen van Jezus’ gelijkenis.

“Toen kwam hij tot zichzelf en dacht: De dagloners van mijn vader hebben eten in overvloed, en ik kom hier om van de honger. Ik zal naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: “Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden; behandel mij als een van uw dagloners.” Hij vertrok meteen en ging op weg naar zijn vader”.

De demiurg is niet “de enige God, en buiten Mij is geen ander”.
In vorige artikelen heb ik reeds uitgelegd, dat de mens en zijn schepper dezelfde karaktereigenschappen bezitten en onderhevig zijn aan dezelfde dualiteitsprincipes, die elkaar voortdurend afwisselen. Het dualiteitsprincipe is de motor van zijn actieve handelen, die wij in het gehele Oude Testament tegenkomen:“Komt niet uit de mond des Allerhoogsten het kwade en het goede?” (Klaagliederen 3:38)

In het Boek Genesis lezen wij hoe de demiurg het hart van de farao verzacht en tegemoetkomend is aan Jakob en zijn nageslacht (= Israël); en zo’n 460 jaar later, volgens het Boek Exodus, het hart van de farao verhardt jegens het volk Israël:

“De farao zal denken dat jullie (het volk Israël) de weg kwijt zijn geraakt en de woestijn niet meer uit kunnen komen. Ik zal ervoor zorgen dat hij onverzettelijk blijft, Ik zal het hart van Farao verharden, zodat hij jullie achtervolgt, en dan zal Ik mijn majesteit tonen door de farao en zijn hele leger ten val te brengen. Dan zullen de Egyptenaren beseffen dat ik de HEER ben.”

Steeds meer mensen komen er achter, dat zowel de huidige wereld als de wereld in het hiernamaals een gevangenis blijkt te zijn, waar geen ontkomen aan is. Deze intuïtieve kennis ontvangen zij van de geestvonk, die vanuit de diepe aardlagen in hun bewustzijn, aan hen appelleert.

De waanwereld van de demiurg
Op deze site zijn meermaals mededelingen gedaan dat wij leven in een waanwereld; een illusie ten opzichte van de Wereld van God, de Vader. Het Evangelie van het Koninkrijk, dat Jezus Christus bracht, is een (blijde) boodschap, die de geestvonk in de mens doet reageren; het doet de mensen, die er qua bewustzijn aan toe zijn, herinneren wie zij in werkelijkheid zijn.
Ook de apostelen zeiden: ”Wij hebben hier geen blijvende stad, maar wij zoeken de toekomstige. Daarmee wordt bedoeld dat wat geschapen is, wankelt en verdwijnt, zodat alleen blijft wat onwankelbaar is. Laten we daarom het onwankelbare koninkrijk in dankbaarheid aanvaarden”.

Hel en hemel zijn scheppingsgebieden van dezelfde god, de demiurg.
De hemel is een gebied waarin de menselijke ziel op de top van haar ontwikkeling kan komen, maar het is niet het Rijk van God, de Vader. De hemel van de demiurg geeft de menselijke ziel geen bevrijding.
Het geschapen universum is een noodorde, en wordt illusie- of waanwereld genoemd omdat alles daarin vergankelijk is en er een zeker evenwicht is tussen kwaad en goed. Dat betekent dat het vele streven naar goede werken door ons mensen op den duur weer ongedaan wordt gemaakt door het kwaad en andersom. “Alles is ijdelheid en najagen van wind!” roept Prediker dan ook uit.
Dit betekent echter niet, dat het zinloos is om goed te doen. Men kan wel degelijk het leven en omstandigheden in zijn omgeving verbeteren, maar men blijft in deze wereld gevangen, tenzij men door het ware inzicht de geestvonk in zich weet te wekken, zodat men fundamenteel kan veranderen.

Voor Jezus Christus is hier geen plaats
Het offeren van dieren en mensen aan de Wereldbouwer is sinds het begin der schepping tot vandaag de dag nimmer weg geweest!
Het dualiteitsprincipe van goed en kwaad onder regie van de demiurg is in enkele artikelen op deze site ook aan de orde gesteld, bijv. over Jefta en een artikel over de profeet Elia versus de Baäl priesters.
Voordat Jezus zo’n 2000 jaar geleden op aarde kwam, wisten de mensen niet beter dan dat er maar één god was: de Wereldbouwer, die zichzelf de “enige God noemt, en buiten Mij is er geen”.
Jezus werd uiteindelijk door deze god met behulp van zijn handlangers, de religieuzen uit die tijd, uit de weg geruimd. Ook de apostelen zijn, op een enkele na (Johannes), allemaal een onnatuurlijke dood gestorven.
De historie geeft aan dat de kudde, de christelijke gemeenschap als het Lichaam van Christus, vrijwel direct uiteen is geslagen en verstrooid. Daaruit is een surrogaat Kerk met een plaatsvervangend evangelie voor in de plaats gekomen, dat door het hedendaagse christendom wordt beleden. 

Satanisme is de godsdienst van de wereld
Satan of Lucifer is de zoon van de demiurg. “Het satanisme huldigt de stelling, dat Christus zelf slachtoffer is van de macht van satan en dat alleen de satan, onbetwist heerser is over de wereld. Het satanisme brengt die overtuiging in praktijk door vrijwel alle waarden en normen van de Joods-christelijke traditie om te keren. Alles wat als waardevol voorgeschreven wordt in het totaal van de bijbel, wordt door het satanisme ontmaskerd als onzin, leegte, machteloosheid en daarom als iets verwerpelijks. Alles wat verboden is in dezelfde traditie vanuit de bijbel, wordt door het satanisme gepropageerd.
Daarin valt met name de nadruk op het overtreden van het incestgebod, het verbod op mensenoffers en het eten c.q. drinken van bloed.  Binnen het satanisme wordt juist gepropageerd deze dingen te doen, omdat zulk gedrag een grote macht belooft te geven aan de deelnemers.

Ook andere centrale gedachten van de Joods-christelijke theologie worden in het satanisme omgekeerd. De dood wordt verheerlijkt in plaats van het leven, het recht van de sterkste prevaleert, het is noodzakelijk de ander (met name zwakken, bijvoorbeeld kinderen) te laten lijden in plaats van barmhartigheid te tonen, oriëntatie heeft plaats op het hier en nu in plaats van op de eeuwigheid.
Er is een stellige ontkenning van een laatste oordeel voor Gods rechterstoel en boven alles een ontkenning van het reddende werk van Jezus Christus.

Met Zijn evangelie om jezelf te verloochenen, te vernederen, en jouw rechterwang te keren naar degene, die jou op de linkerwang slaat, enz. klinkt eerder de taal door van een verliezer en een slappeling door dan die van een winnaar. Lucifer is de manifestatie van de demiurg en Christus is de manifestatie van God, de Vader.

Rituelen binnen het Satanisme
In de praktijk komt het met name neer op rituelen. Ook daarin openbaart het satanisme haar contrastkarakter. De RK-leider hangt het luciferianisme, dat een andere naam is voor satanisme, aan. Evenals de meeste wereldleiders en andere hooggeplaatste individuen in overheid,  bedrijfsleven en in de maatschappij.  Het veelzeggend gebaar van de Paus, waar hij de voeten kust van Soedanese oorlogsmisdadigers zou van velen de ogen moeten openen zou je zeggen.

Een aantal contrasterende voorbeelden van het satanisme t.o.v. het hedendaagse christendom: Bij initiatie is sprake van gedoopt worden met bloed, als contrast met de onderdompeling en reiniging in water. Het eenmalig offer van Christus voor de zonden van de mensheid wordt gecontrasteerd (of tegengesproken) door offers van dieren en volwassenen, zelfs zuigelingen.

De zwarte mis zelf lijkt een menging van losbandige seksualiteit en bloeddorst. Dat laatste is letterlijk te nemen –veelal is er sprake van het letterlijk drinken van bloed (van dieren of van mensen) als contrast met de symboliek van de beker van het nieuwe verbond, waarin de wijn teken is van het bloed van Christus dat eens (en eenmalig) voor allen gevloeid heeft.

Ook het satanisme heeft zijn kalender van gewijde dagen, waarvan de Walpurgisnacht (van 30 april op 1 mei) waarschijnlijk wel de bekendste is, zoals ik eerder op mijn Facebook-tijdlijn heb gezet.

Tegenover de psalmen, hymnen en geestelijke gezangen van de christelijke samenkomsten staan de lofliederen op de satan en alle omgekeerde normen en waarden waar hij voor staat. Kortom, ook in de rituelen komt het tegenstellingskarakter van het satanisme naar voren.
Noot: Het tekstonderdeel over satanisme is vnl. ontleend uit: de Ideologie van het satanisme door Anne de Vries.

Het satanisme in de praktijk van het dagelijkse leven
De aanbidding van Lucifer in haar huidige, grotendeels verborgen, vorm ontleent haar bestaan met name aan de ontkenning en bestrijding van de centrale leer en praktijk van het rechtzinnige christendom. Karakteristieke kenmerken van het Luciferianisme komen wij tegen in het overheidsbeleid onder het regime van de Europese Unie.
Het vervalste christelijke onderwijs wordt van jongs af in snel tempo vervangen door een mens- vijandige ideologie. De islam gaat door als vredelievend, maar in de Koran ontmoeten we een heel ander gezicht.
De universiteiten hangen al decennia lang het humanisme aan.

Kortom, ook in de maatschappij komen wij het onverbiddelijke dualiteitsprincipe tegen dat alle positieve verworvenheden van na de Tweede Wereldoorlog veranderd gaan worden in een negatieve spiraal van het weer kwijtraken daarvan.

Tenslotte
Het bewustZijn – de ingeslapen Godsvonk –  van de hoorders van het Evangelie werd met de komst van Jezus Christus voor het eerst in de mensheidsgeschiedenis tot leven gewekt.
Nadat de eerste verkondigers van het Woord vermoord waren en degenen na hen vervolgd werden, is het Evangelie weliswaar ondergronds gegaan, maar nimmer volledig uitgedoofd, om in de laatste tijd, het heden, weer in volle openbaarheid te treden.

Jezus Christus, die gezegd heeft: “Ik ben dood geweest, en zie, Ik ben levend tot in alle eeuwigheden, en Ik heb de sleutels van de dood en het dodenrijk” heeft tijdens Zijn overlijden het Evangelie verkondigd in het dodenrijk en de geest van de ontslapenen gewekt, die op aarde een vroom leven hadden geleid.
Velen, die slapen in het stof der aarde, zullen in deze dagen gewekt worden en opstaan omdat zij de stem van de Herder herkennen. De doodgewaande Verliezer zal de uiteindelijke Overwinnaar blijken te zijn!