Sinds oktober 2017 barstte wereldwijd de discussie los over seksueel misbruik. Zowel vrouwen als mannen deden hun verhaal via de media over het seksuele misbruik dat ze eerder in hun leven was overkomen. Ook veel beroemde personen werden beschuldigd van seksueel misbruik.
De ophef over dit wangedrag staat in de media bekend als “Me Too”. Door de hele ‘MeToo’-discussie zag men ineens de subtiele verborgen boodschap in Doornroosje. Volgens hen helpt het sprookje een cultuur in stand houden waarin toestemming geven voor intimiteiten niet als belangrijk wordt gezien.

Sprookjes en hun functie
Zoals ik hier al eerder heb uitgelegd hebben sprookjes wel degelijk een functie: het ontwikkelen van het morele besef bij het kind. Een ander belangrijk aspect van het voorlezen uit sprookjesboeken is dat het sprookje appelleert aan de oer herinnering van het kind.

Op de zondagsschool werd mij verteld dat baby’s vanuit de hemel naar de aarde werden gestuurd om op de aarde geboren te worden. Als dat zo is, waarom dan al die verschillen? dacht ik toen. Als ik zelf mocht kiezen, waar ik geboren mocht worden, dan wist ik het wel. Dan kijk ik wel uit om een oorlogsgebied uit te kiezen of een land, waar honger en ellende heerst! Dus dat lijkt mij niet logisch om daarvoor te kiezen. Wanneer mijn plek echter door God wordt aangewezen, dan zou ik dat knap onrechtvaardig en liefdeloos vinden! Dat te dènken is al een grove zonde waar ik Hem maar meteen om vergeving moest vragen, zei men dan. Niemand heeft mij hier ooit een bevredigend antwoord op weten te geven!

Wet van Karma en Reïncarnatie
Alle passages, die de mens direct naar de eeuwige verlossing konden leiden zijn in de vroege Kerkhistorie vrijwel direct uit de Bijbel verwijderd. De Wet van Karma en Reïncarnatie is zo’n Natuurwet, die bij ons, westerlingen, verwijderd werd, maar die in oosterse filosofieën algemeen bekend is.

De oer herinnering voert de pasgeboren ziel terug naar het oord waar zij vandaan komt – het voorgeboortelijke stadium. De Wet van Karma en Reïncarnatie wordt in oosterse filosofieën ook wel het Rad van geboorte en dood genoemd. In het kort uitgelegd komt het erop neer, dat goede mensen, na hun overlijden, naar paradijselijke oorden (de hemel) worden gevoerd en foute mensen eerst door de louteringssferen (de hel) heengaan alvorens in de hemel te komen.

Beide gebieden – zowel de hemel als de hel – zijn door de schepper van de mens geschapen; de Maker, die wij als god kennen van het oudtestamentische gedeelte in de Bijbel. Alle mensen verblijven vele, vele levens lang binnen het scheppingsgebied – de matrix – van deze oudtestamentische Schepper god.

De matrix vertegenwoordigt de boom van kennis van goed en kwaad wiens vruchten de beide aanzichten voorstellen van hemel en hel, waar deze god de scepter zwaait. Hij is de gevangenbewaarder, die de mensen zo lang mogelijk in onwetendheid probeert te houden zodat zij gebonden blijven aan het Rad. In vorige hoofdstukken heb ik hier al over geschreven, dus zie aldaar.

Doornroosje, ook wel bekend als: de schone slaapster
In het kort komt het erop neer, dat in het grote kasteel waar een koning en een koningin wonen een vloek wordt uitgesproken over hun enige dochter: Als ze 15 is zal ze zich prikken aan een spinnewiel en overlijden. Deze vloek van overlijden wordt uiteindelijk verzacht naar 100 jaar slapen. Ondanks dat de koning alle spinnewielen in het land laat verbranden vindt Doornroosje, als ze 15 jaar oud is, toch een spinnewiel. En wel in het kasteel zelf. Ze prikt zich en valt in diepe slaap, net als de rest van het kasteel. Honderd jaar later is er een prins die het verhaal van Doornroosje heeft gehoord.
Hij besluit zijn kans te wagen en gaat naar het kasteel. Hij vindt Doornroosje daar in de torenkamer en kust haar wakker. Op dat moment ontwaakt iedereen in het kasteel. Doornroosje en de prins trouwen en leven nog lang en gelukkig.

De oer herinnering in het sprookje
Er is een gezegde of spreekwoord dat luidt: zoals een mens zijn bed in de ochtend verlaten heeft, zo treft hij dit in dezelfde staat aan als hij in de avond zijn bed weer instapt; of het overhoop is gehaald of opgemaakt, zo zal hij zijn bed weer aantreffen.
De Wet van Karma en Reïncarnatie stuurt de ziel, die niet tot Inzicht is gekomen onverbiddelijk terug naar de aarde op de plek waar zij “thuishoort”, waar zij haar lessen opnieuw te leren heeft in de leerschool, die “aarde” heet.

Niemand vindt het fijn om op school “te blijven zitten” terwijl de rest van zijn klasgenoten doorgaat naar de volgende klas. Hebben jullie je ooit afgevraagd waarom alle baby’s, die geboren worden, huilen zodra zij uit de moederschoot komen? Waarom is er niemand, die lachend tevoorschijn komt?

Kinderen, die van jongs af aan uit een sprookje als Doornroosje worden voorgelezen worden herinnerd aan hun Thuis, dat zich buiten de matrix bevindt. Hun ware thuis is waar zij in vreugde en blijdschap verbleven bij Vader en Moeder. Door een list wordt de ziel getroffen door een vloek, die haar 100 jaren in diepe slaap doet brengen. Dit herinnert ons aan het verhaal o.a. in Genesis, waar de oorspronkelijke mens zijn goddelijke staat kwijtraakt en zich in dichter wordende materie hult – de vijgenbladeren – om hun naaktheid aan Geest te verbergen.

Voor een kinderziel, die zojuist uit die oorden of sferen op aarde terechtkomt liggen deze herinneringen nog vers in hun geheugen. In de prins, die naar haar op zoek gaat en haar tenslotte slapend vindt en haar wakker kust, zal het kind vroeg of laat in zijn leven de Christus herkennen.

Onze moderne tijd.
Wie herkent in alle gebeurtenissen die tegenwoordig in de wereld plaatsvinden de duivel nog? De duivel is net zoiets als de zwaartekracht. Je ziet het niet, je ruikt en voelt zijn aanwezigheid niet en toch is het er wel; het is beter om daar wel rekening mee te houden, want je zou je nog lelijk kunnen bezeren. Ik heb het nu over de zwaartekracht, maar dit geldt ook voor zoiets als de duivel, die nagenoeg onvindbaar verstopt zit in mens en maatschappij!

De Me Too-discussie verplaatst de focus van lijfelijke personen naar sprookjesfiguren om de oer herinnering uit de kinderzieltjes weg te halen. De Bijbel waarschuwt ons voor “de werkingen des satans” die in de laatste tijd – de eindtijd – zich steeds sterker doet gelden.

Sprookjesboeken zijn ouderwets en worden als “niet meer van deze tijd” beschouwd, en in sommige scholen zelfs verboden! Zij worden geleidelijk aan vervangen door andere vertellingen zoals bijv. Jip en Janneke, Nijntje, enz.
Deze vertellingen zijn weliswaar goed om in het kind een gezonde morele basis te creëren, maar de vertellingen prikkelen niet de herinnering aan Thuis, waar zij eens vandaan kwamen en “na 100 jaar” eindelijk weer terug zouden keren! De tegenwoordige vertellingen helpen de kinderen om hooguit op te groeien tot moreel verantwoorde mensen, goede burgers, die van betekenis zouden kunnen zijn voor deze wereld.

Bedoel je dan te zeggen, dat dit bovenstaande geldt voor alle mensen? Nee, natuurlijk niet. Het maakt het voor mensen wel lastiger om de weg naar Huis terug te vinden naarmate de duivelse werkingen krachtiger en krachtiger worden.